آن خالقی که بر تن بی‌روح جان دهد            مـهـر تو رايگـان به دل خـاکـيان دهد

شخص کـريم، جودِ بـلا شرط می‌کـند            آری خـدا هر آنچـه دهـد رايگـان دهد

هر نعـمتی که داد خـدا، بی‌سـوال داد            وصل تو را که خواسته‌ام بی‌گمان دهد

از خلـقت تو خواست خداوند لامکـان            ما را کنار رحـمت عامش مکـان دهد

گر جان دهم به يک نگهت سود با من است            کالای خويش را که بدين حد گران دهد؟

بی‌امـتحـان مرا به غـلامی قـبول کـن            رسـوا شـوم اگر دل من امتـحـان دهد

دارم اميد لطف تو گيرد چو دست من            دامـان پُـر ز گـرد گـنـاهـم تکـان دهد

می‌خواست گر خدای که نبخشد گناه ما            ما را چرا امام چـنـين مـهـربان دهد؟

آن پرچمی که بر سر بام حريم توست            راه بـهـشت را به مـحـبّـان نـشان دهد

قلب"حسان" به ياد تو از غصه فارغ است            در انتظار اين که به پای تو جان دهد

روز جزا که در صف قرآن و عترتيم            مـا را امـام ثـامن ضـامـن؛ امـان دهد